Язмыш рубрикасы буенча яңалыклар
-
Каргыш ике яклы була...
Гыйбрәт өчен
-
Зинһар, рәнҗемә...
...Иремнең ел ашын уздырганнан соң мәрхүм белән бергә эшләгән дусты кулымны сорады. “Мин дә ялгыз, син дә ялгыз. Тормыш итүе бергә җиңелрәк булыр. Бер-беребезне яхшы беләбез. Чык миңа кияүгә”,– диде...
-
“Исерек ир әле бәхетсезлек түгел, исерек бер айный, үлгән кеше кире кайтмый”
Язмышлардан юктыр узмышлар...
-
Кыз баланың күңелен китмәгез, кыз баланы артык күрмәгез...
Подъезд алдындагы утыргычта гәпләшеп утырган ике күрше агайның сүзләренә колак салдым беркөнне. Ниндидер Мусаны үги малае бик каты кыйнап ташлаган икән. “Ай-яй, җүнсез нәрсә, ничек инде әтиең урынына калган, тәрбия кылган, олы яшьтәге кешегә кул күтәрергә мөмкин!” – диде берсе.
-
«Әти-әниегезнең хәер-догасын алып калырга ашыгыгыз»
Әти белән әни : “Бер-берегез белән ярдәмләшеп тату яшәгез, бер ипиегез булса, җидегә бүлегез”, – дип, безгә дә гел әйтә килделәр. Хәзер дә уйлап, сөенеп утырам: ярый әле кайтканбыз, яңгыр, буран, җил-давыл дип тормадык, кайтып йөрдек.
-
“Курыкма, мин сиңа үзем өйләнәм”
Без телевизордан чит ил сериалларын карап гаҗәпләнеп утырганда, үз тормышыбызда аннан да кызыклырак вакыйгалар булып ята.
-
Ирсез калу – Ахырзаман түгел
...Яшь идем, чибәр идем. “Ходай Тәгалә сине бар яктан да матур яраткан”, – дип, авылдагы иптәш кызларым көнләшүләрен яшереп тә тормыйлар иде. Әти-әнием янында, тормышның гел матур ягын гына күреп яшәгән ваемсыз кыз чагымда мин бәхетле идем. Тәүге тапкыр гашыйк булдым да, беренчесе дә, соңгысы да шушыдыр инде дип уйладым.
-
Каргыш
Гөлсөя апа (исемнәрне үзгәрттем) әле узган атнада гына дусларын, хезмәттәшләрен никах ашы белән сыйлаган иде. Күпме ихлас теләкләр җиткергән идек без аңа! Бәхет, тигез тормыш теләгән идек. Әмма теләкләребез тормышка ашмады...
-
Минем әни хыянәтчеме?..
Зөлфияне авылга телеграмма белән чакыртып кайтардылар. Анасының хәле авыр иде...
-
Һәркемнең язмышы алдан язылып куя диләр...
Унсигез-унтугыз яшьлек самими, рәхәт чагыбыз. Язгы матур кич. Туганнан туганым, аның сөйгән кызы һәм иптәш егете, мин – барыбыз бергә клубтан чыктык та, авыл башындагы кечкенә бакчага юнәлдек...
-
Син хаклы, иркәм...
Моннан өч ел элек шифаханәдә ял иткәндә, кич утырганда, бер мәхәббәт тарихын кызыксынып тыңлаган идем.
-
«Мин сине хушлашырга чакырдым»
“Үләм, миңа начар, эчкечегә әйләнәм, син килмәсәң, асылынып үләм” диде, ә үзе...
-
«Улыгызны мин дә яраткан идем»
Гомер буе яшьлек мәхәббәтемне сагынып яшәдем. Бер улыма шул егетнең исемен куштырдым. Ирем бу серләрне белмәде.
-
“Ике елан тормышыбызны агулады”
Мин бик бәхетле һәм мул тормышта үстем. Әти-әни тырышлыгы аркасында, абыем белән без бернинди дә мохтаҗлык кичермәдек. Аңа карамастан, итагатьле булып үстек, әти-әнине хөрмәт иттек.
-
“Әтиле килеш әтисез үсәләр бит...”
«Улыбыз башка хатынга китте. Өйдә тавыштын булмады, дәшми-ызгышмый гына чыкты да китте. Килен елады, олы оныгыбыз елады, без карчык белән кара хәсрәткә чумдык».